Mijn verhaal

Guitige baby en energieke peuter. Op 1,5 jaar detecteerde hij minutieus elke Mini-cooper-auto die in de wijde omtrek te bespeuren was en schreeuwde dan met de tut in de mond “mini-cooper, mini-cooper”. We hebben ons de hele kleuterschoolperiode afgevraagd of hij zich niet verveelde, hij kende alle dinosaurussen bij naam en als ik in de supermarkt een volgnummertje nam, wist hij met gemak hoeveel wachtenden nog voor ons waren.

Begin tweede leerjaar raakte hij helemaal ontmoedigd omdat de juf aankondigde twee maanden herhaling van het eerste leerjaar te zullen geven, voor school kwam hij zijn bed niet meer uit. Maar met aangepaste taken en huiswerk kwam hij eindelijk eens zijn grenzen tegen. De juf van het derde leerjaar differentieerde hem voor alle vakken, maar daardoor werkte hij de hele tijd individueel en deed bijna niets meer samen met de klasgroep.

Dankzij een IQ-test en onderzoek naar welbevinden bij Exentra en veel opzoekwerk over hoogbegaafdheid voelden we ons voldoende gesterkt om de keuze te maken voor een versnelling. De sprong van het derde naar het vijfde leerjaar was een succes: dankzij Frans, sterk rekenwerk en een uurtje Spaans werd het een echt ‘leerjaar’. Toch ervaarden we dat zo’n versnelling ook maar beperkt effect heeft; nieuwe vrienden maken en uitdagingen opzoeken in zijn sport hebben hem vooruit geholpen.

De mindset-training die hij volgde bij de Talentenhaven bracht nieuwe inzichten voor ons als ouders. Wij zijn anders gaan opvoeden: meer gaan focussen op uitdaging, leermomentjes en groei-mindset op school, maar vooral en heel vaak daarbuiten. De keuze voor de middelbare school was snel gemaakt: er was aandacht voor hoogbegaafdheid en mentaal welzijn, mogelijkheid voor vakken in een andere taal, … en zoals hij het zelf zegt: “vrienden die dezelfde humor hebben, mama”… zo belangrijk!